RED HOT CHILI PEPPERS

25 jaar geleden keerde John Frusciante terug bij zijn geliefde Peppers. Het mag geen geheim heten dat de gitaarvirtuoos jaren van zijn leven spendeerde in drugslimbo en psychoses, zo ook de jaren voorafgaand aan Californication. Grappig genoeg - of misschien wel daardoor - stapte de band bij zijn terugkomst af van de licht psychedelische weg die het was ingeslagen op Hot One Minute. Ook de heavy metal flirt was voorbij. Maar beter ook, want het album sans Frusciante en met stand-in gitarist Dave Navarro werd gezien als een flop. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen: neemt de band revanche voor toch wel een beetje verloren jaren? Nu, 25 jaar later, bestaat er geen twijfel meer. Californication was niet een return to form, maar een volle stap voorwaarts. Je hoort een band die zich zelfverzekerd opmaakt voor een nieuw millenium met nieuwe muziekwetten. Melodieuzer dan ooit, met meer structuur en minder slaps van Flea - al zullen de basloopjes in nummers Around The World en Get On Top voor altijd worden genoemd in de funkrock kronieken! Niet alle stappen waren vooruit, daar de plaat aan het voorfront stond in de loudness wars. Verdigitalisering draaide op volle toeren in het jaar 1999 en daarbij hoorde ook het kunstmatig opvoeren van geluid op cd’s. Californication viel hevig ten prooi aan geforceerde compressie- en distorsietechnieken. Toen al schreeuwden vroege internetgemeenschappen om een remaster. Het mag de pret niet drukken, want iedere herziene versie van muziekblad Rolling Stone’s 500 Greatest Albums Of All Time lijst stijgt de plaat weer enkele plekken…