DEADLETTER

Het is moeilijk om de grote golf aan postpunk bands de laatste jaren gemist te hebben. Eén van de bands die lekker meesurft op deze golf is het zeskoppige DEADLETTER. In en buiten Nederland ondertussen al een grote reputatie als platspelers van festivals, als een band die altijd de show weet te stelen, als de band met die charismatische zanger: Zac Lawrence. Het heeft lang geduurd, maar twee jaar na EP ‘Heat!’ is hier eindelijk het debuutalbum Hysterical Strength. Een album over thema’s als tragedie en de dood, maar ook de schoonheid in het leven. Een album vol contradicties: ja, het leven is zwaar, maar uit zware periodes komen ook mooie gevoelens voort, zegt Lawrence. De DEADLETTER-frontman klinkt energiek en excentriek als altijd, ondersteund door funky Talking Heads-achtige baslijnen, eigenzinnige gitaarlijntjes en de saxofoon. Meermaals eindigen de tracks in saxofoon explosies, of zijn de meest emotionele delen van het album afkomstig van dit instrument. Zo beweegt de band richting art-punk, zoals mede-punkers Maruja dit bijvoorbeeld ook doen. DEADLETTER heeft vaak genoeg laten zien thuis te zijn in jaren ’70 postpunk, maar bevestigt op Hysterical Strength dus ook haar vermogen hier een modern randje aan te geven. (Daan van Eck)

1. Juliet as Epithet
2. Machiavelli's Room
3. Big Cat Tattoos
4. Nancy Dearest
5. Autobiography of Spy
6. You Can Film Me
7. Christopher St.
8. Men Like Wire
9. Questionable Hit
10. Disingenuous
11. Milk an Ending
12. The Hard Won