GILMOUR, DAVID

In 1978 kocht ik bij mijn plaatselijke vinylzaak de eerste soloplaat van David Gilmour. In mijn jonge jaren was hij een van mijn gitaarhelden door wat hij binnen Pink Floyd liet horen aan eindeloos heerlijk gitaarwerk. Nu, 46 jaar later, komt er opnieuw een soloplaat van Gilmour uit. Het is in al die tijd slechts zijn 5e studioalbum, en dat is best wel weinig voor iemand die door het blad Guitarist steevast in de top 10 van beste gitaristen aller tijden wordt geplaatst. Hij verschijnt op 6 september, grappig genoeg de verjaardag van Roger Waters. Luck and Strange begint heel vertrouwd met de slepende gitaarklanken van Gilmour op het instrumentale Black Cat en gaat al snel over naar het titelstuk. Luck and Strange is ooit als jam opgenomen tijdens een sessie met Rick Wright. Dat de in 2008 overleden toetsenist van Pink Floyd in dit nummer toch weer zijn opwachting maakt, geeft het iets extra’s. De jam zelf is als bonusnummer toegevoegd aan de plaat. En met dit titelstuk is de toon van het album gezet: de teksten (van vrouwlief Polly) gaan veel over sterfelijkheid, over ouder worden. Nostalgie is overal terug te vinden. Maar ja, wat wil je ook als je 78 bent. Het is niet nodig om alle songs langs te gaan, er moet ruimte zijn voor verrassing en verwondering, maar kan wel beloven: er staat geen zwak nummer op. Volgens Gilmour zelf is dit zijn beste album ooit. En hoewel ik nog steeds erg gehecht ben aan de allereerste van hem, heeft hij misschien wel gelijk. (Gert van Engelenburg)

Tracks:
1. Black Cat
2. Luck and Strange
3. The Piper’s Call
4. A Single Spark
5. Vita Brevis
6. Between Two Points - with Romany Gilmour
7. Dark and Velvet Nights
8. Sings
9. Scattered