Met hun debuut I’m Not Sorry, I Was Just Being Me en de vervolgens uitgebreide 2 jaar in beslag nemende tour gaven Hannah Merrick en Craig Whittle, ofwel King Hannah een brevet van vermogen af. Een kleine revelatie kon je het wel noemen. Het album bevatte een smakelijke mix van indierock, vleugjes psychedelica, shoegaze, droompop en zelfs wat triphop achtige meeslepende elementen. Geen sinecure om zo'n sterk debuut een waardige opvolger te geven; een struikelblok waar meer acts tegenaan lopen. Merrick & Whittle zijn, sinds zij elkaar ontmoeten gedurende 'n bijbaantje in de horeca, bezig met een muzikale ontdekkingstocht, een reis. Er is zeker ook sprake van een gestage ontwikkeling in hun muziek, iets wat zij ook voortdurend publiekelijk kenbaar maken. Ander belangwekkend motto waar zij aan vasthouden is om niet schoon of gepolijst maar echt, dynamisch en authentiek te klinken. Het toeren gaf voldoende inspiratie voor alle tracks op dit nieuwe album ( "visiting the States is witnessing someone’s life"). Geeft direct ook aan hoe Merrick een reportagebenadering van teksten schrijven heeft. Observerend, poëtisch impressies beschrijvend. Voeg hierbij haar rokerige, hypnotiserende stem die ook veelvuldig tussen declamerend, pratend en meeslepend zingend balanceert. Wat voor mij refereert aan Laurie Anderson, Lou's V.U, Jarboe, Kim Gordon, Stuart A. Staples to-name-just-a-few… Hierbij roept het beelden op als uit 'n David Lynch film; die atmosfeer hangt als een waaier over het album. Americana-gevoel dan? Neen, pertinent niet. Merrick Whittle verloochenen hun 'afkomst' niet. Maar ook mede dankzij het ingenieuze productiewerk (Ali Chant) die de band als Phil Spector opeen propte in één (bad-)kamer, is 't geluid, de sound, authentiek en voortreffelijk. Geeft een toegevoegde waarde. Fraai.
1. Big Swimmer
2. New York, Let's Do Nothing
3. The Mattress
4. Milk Boy (I Love You)
5. Suddenly, Your Hand
6. Somewhere Near El Paso
7. Lily Pad
8. Davey Says
9. Scully
10. This Wasn't Intentional
11. John Prine On The Radio