CAVE, NICK & THE BAD SEEDS

De afgelopen tien jaar zijn niet gemakkelijk geweest voor Nick Cave. Dat het verlies van twee zonen doorwerkt in alles wat met je doet, is volkomen logisch. Zowel muzikaal als communicatief ging Cave daar zeer bewonderenswaardig mee om, resulterend in prachtig stemmige muziek en een unieke interactie met muziekliefhebbers via zijn website. Met Wild God wordt een nieuwe fase ingeluid, waarin Cave, zonder zijn verdriet te vergeten of naast zich neer te leggen, toch weer een hoopvolle, bijna positieve kijk op het leven etaleert. Uiteraard zijn er nog steeds de prachtige arrangementen en muzikale invulling van de Bad Seeds en Cave’s eigen donker eiken stemgeluid, toch ligt er overduidelijk een boodschap van vooruitkijken in verborgen. Dat dat wellicht vanuit een geloof in een vorm van Goddelijkheid is valt niet alleen op te maken uit de titel van het album, maar ook door het gebruik van een opzwepend gospelkoor, die met name het titelstuk tot een hemelse climax weet op te liften. Daarmee is ook een lichte soul invloed herkenbaar in het verder vertrouwde geluid. Cave’s eigen basis is en blijft de piano, waarmee hij in Long Dark Night de constante aanwezigheid van het kwaad, de duivel, bezingt om ook daar tot de conclusie te komen dat acceptatie daarvan onderdeel is van zijn helingsproces. Er zijn weinig artiesten die hun ziel zo blootgeven, met daarin zoveel zelfreflectie als Nick Cave. Op dit album boort hij weer nieuwe lagen aan, een indrukwekkende prestatie. (Jurgen Vreugdenhil)


“Wild God…there’s no fucking around with this record. When it hits, it hits. It lifts you. It moves you. I love that about it.” Nick Cave