NOURISHED BY TIME

Een typisch gevalletje verworven smaak. Die verengelsing geldt voor eenmansgroep Nourished By Time, ofwel Marcus Brown. De hoekige, lo-fi drumcomputers van de proto-zolderkamer producers uit de jaren 80, gekoppeld aan de dromerige gitaarklanken uit de shoegaze, onorthodoxe songwriting, het bezeten, loodzware gecroon van Brown zelf en dat alles met de groove en het juiste gevoel voor drama dat alleen de goede (80s) R&B artiesten hebben: het zou niet moeten werken, maar dat doet het toch. Tegendraads was hij al op het prestigieuze Berklee College, waar hij zijn leraren -die allemaal de nieuwe Taylor Swift of Bruno Mars probeerde op te leiden- zat te zieken door expres te schrijven over het drinken van schoonmaakmiddelen of verliefd worden op paspoppen. Onserieus klinkt het overigens allerminst, want de teksten zijn scherp, subversief en Brown speelt regelmatig door zware thematiek over extatische 80s synths te leggen. Grijp elke kans die je hebt om iets van deze man te luisteren of te zien, want je weet nooit welke richting hij de volgende keer weer uitgaat. Deze EP is een uitstekend begin. (Stef Mul)