DIIV

Een gespannen dynamiek tussen de bandleden dreef DIIV bijna uit elkaar. Gelukkig sloegen ze zich erdoorheen, maar dat betekent niet dat hun stemming optimistisch is. De titel zegt genoeg. Wanneer je een kikker in een pan met water legt en de temperatuur langzaam naar het kookpunt brengt, raakt het dier in een roes. Daarna zal hij zich niet tegen zijn noodlot verzetten. DIIV gebruikt dit als metafoor voor de verdoving en uiteindelijke ondergang van onze maatschappij. Zo zingt Zachary Cole Smith in Brown Paper Bag: “Cost me nothing to say / My mind’s at ease / When I’m in pain”. Dit nummer weerspiegelt ook het shoegaze-geluid dat ze sinds hun vorige album ‘Deceiver’ nadrukkelijker omarmen. Een knipoog naar het genre hoor je tijdens het climactische slotstuk, waarin de melodie van My Bloody Valentines i only said doorsijpelt. Hoewel ze als vanouds prachtige gitaarlijnen met elkaar verweven, doen ze dit niet meer zo bevlogen als tijdens hun begindagen. In plaats daarvan verlagen ze het tempo en bedwelmen ze je met melancholische klanken en lome, door overdrive vervormde riffs. Tijdens afsluiter Fender on the Freeway zorgt het dreigende, maar ritmische gitaarspel voor een hypnotisch effect. Voordat je het doorhebt, ben je gevangen in hun pan. (Laurence Tanamal)