GALLAGHER, LIAM & JOHN SQUIRE

Ah, good ol’ Liam Gallagher. Fijn dat je er weer bent. Ons favoriete straatschoffie turned superster. Equal parts football hooligan, equal parts womanizer – want met nummers als Wonderwall en Champagne Supernova zullen toch echt vele harten zijn veroverd. Nog altijd is het genieten als er interviews voorbijkomen, zoals degene waarin hij zijn ongenoegen over downloaden etaleert aan de hand van een smerig bakkie pleur dat hij tegenwoordig voor zichzelf moet zetten voorafgaand aan de show of de uitreikers van muziekprijzen even vertelt wie er echt goeie muziek maakt. Laten we zeggen dat het een man is met zijn hart – en vele fucks – op zijn tong. Toch werden zijn soloalbums wisselend ontvangen en is Beady Eye voor velen een Oasis Light. Tijd voor revanche, the Mancunian way. Hij slaat de handen ineens met de tien jaar oudere John Squire, die eveneens sinds zijn vertrek bij The Stone Roses op zoek is naar een oude vorm. En of het klikt! Eerst schrok ik nog een beetje, want Liams stem lijkt soms een beetje te gladgetrokken (zoals Mick Jaggers stem op Hackney Diamonds – of is dat vloeken in de kerk?). Maar als snel merk je dat Gallagher & Squire een sterk front vormen. De muziek ademt Manchester, met een hoofdrol voor de gitaar en snauwen van Liam. Het beste werk van beiden sinds Oasis en The Stone Roses? Ik neig naar ja… (Stef Mul)