Recensie
In een door (giftige) mannelijkheid doordrenkte hiphop scene, lijken de vrouwen vaak naast de pot te pissen. Niet alleen vallen ze nog altijd ten prooi aan verbaal geweld, ook op de podia en de grote contracten lijken ze een ongelijk gevecht aan te moeten gaan voor ruimte, respect en vooral regelmaat. Tuurlijk zijn er uitzonderingen die de regel bevestigen, zoals Queen Latifah en Lauryn Hill, maar zeker in de jaren 90 was de vrouwelijke stem een uitzondering op televisie en radio. Hoe jammer dat is, laat de cultklassieker Kollage goed horen. In en rondom Philadelphia, toen en nu gedomineerd door The Roots, maakte in de vroege jaren 90 ene Bahamadia snel naam met een heerlijk beheerste, maar daardoor enorm overtuigende flow. Cool, Calm & Collected was zelden zó van toepassing op een rapper, want in al haar rust straalde ze een ongekend zelfverzekerde kracht uit. Grootheid Guru wist al snel genoeg op en koppelde haar aan de jazzy producties van o.a. DJ Premier, Da Beatminerz en zichzelf. Wat volgde is een eendagsvlieg van jewelste, een album dat vol tijdloze boombap hits staat. In plaats van lompe braggadocio koos ze spirituele diepte, en toch klinken haar lines als zorgvuldig uitgekiende suckerpunches. Dat we na Kollage weinig meer van haar hoorde, moet wel bijna komen door de onveilige omgeving die de hiphop scene was en is voor vrouwen… gelukkig hebben we nog altijd dit album als bewijs van haar kunsten! (Stef Mul)
