RED CLAY STRAYS

Eigenlijk twee jaar geleden in eigen beheer uitgebracht, meteen massaal uitverkocht en daarom nu opgepikt door een label zodat het grotere publiek ook de kans heeft om kennis te maken met deze zompige bluesrock uit Mobile, aan de Alabama Golfkust. Frontman Brandon Coleman zingt met een snik en krop, waarin eeuwenlang leed van de inheemse Amerikaan, de ontheemde slaven, de Amerikaanse burgeroorlog en de hedendaagse polarisatie ligt verscholen. De gitaren huilen met hem mee op een plaat die eerder bezweert en betovert dan openbreekt en los gooit. Weinig klassieke twelve-bar blues thematiek en andere archaïsche kippenhokblues, want eigenlijk zouden alleen She’s No Good en afsluiter Doin’ Time de gemiddelde roadhouse als vanouds kunnen opzwepen. The Red Clay Strays grossieren in melancholie vol zuidelijke ziel en zaligheid, waarbij Colemans vibrato floreert tussen trage tremolo en slide gitaren. Daar ontbreekt het gelukkig niet aan op Moment of Truth. (Stef Mul)