MCCARTNEY, PAUL

Band On The Run wordt door velen gezien als een van de hoogtepunten en misschien wel als het hoogtepunt in McCartneys post-Beatles tijd. Nadat Band On The Run al eerder in de Archive-reeks uitkwam, krijgt het opnieuw een speciale behandeling. Ditmaal wordt de plaat ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag opnieuw uitgebracht in een aantal variaties. Zo komt er een half-speed versie op lp en een dubbel-cd, waarop naast de originele plaat een underdubbed-versie te vinden is. Er is voor de originele plaat gekozen voor de Amerikaanse tracklisting en dat betekent dat Helen Wheels te vinden is tussen No Words en Picasso’s Last Words.
Deze in december 1973 verschenen plaat bevat naast Helen Wheels natuurlijk klassiekers als Jet en Let Me Roll It en het titelnummer. Nummers die lange tijd tot het standaardrepertoire hoorden van Macca. De andere nummers mogen er overigens ook zeker zijn. Het catchy Mrs. Vandebilt (Ho-hee-ho…), Picasso’s Last Words (Drink To Me), dat geschreven werd naar aanleiding van de opmerking van Dustin Hofman of McCartney on the spot iets kon schrijven en een persoonlijke favoriet Nineteen Hundred And Eighty-Five. Jazeker, Band On The Run is nog steeds een heerlijke plaat!
Op de extra schijf is zoals genoemd een underdubbed-versie van het album te vinden: een kale, ruw gemixte versie van de plaat zonder de orkestoverdubs. Deze mix werd in oktober 1973 gemaakt door Geoff Emerick, McCartneys vaste geluidsengineer. Denk bij het woord ‘ruw’ overigens niet aan een ongebalanceerd geheel, iets dat al te beluisteren was op de vooruitgeschoven kale versie van het titelnummer. Hier is de nummervolgorde gevolgd als op de originele opnameband, iets dat een geheel nieuwe luisterervaring oplevert.
Bovenstaande houdt in dat deze fraaie heruitgave weldegelijk iets nieuws te bieden heeft en daarom de aanschaf zeker waard is. (Hermen Dijkstra)