BONY KING OF NOWHERE

Vijf jaar geleden bracht onze zuiderbuur Bram Vanparys met Silent Days zijn beste album tot nog toe uit. Hij had er een pijnlijke relatiebreuk voor nodig, maar uit de misère ontstond zoals zo vaak melancholische schoonheid. Een rijker geluid, met vrij spel voor gierende en jengelende gitaren. Plotseling werd de jongen uit Gent in één genoemd met The War On Drugs. Succesformule gevonden, press repeat. Toch? Niets van dat. The Bony King kent de wet van de remmende voorsprong, en weet dat hij zijn troon alleen kan behouden door zich te blijven ontwikkelen. Daarom horen we op opener Are You Still Alive plotseling een zoemende synth en Yorkiaans gecroon. Daarom zit er ineens veel meer stootkracht en drive in een flink aantal nummers. Het zelfmedelijden – niets mis mee! - en de bijbehorende weemoed heeft hij van zich afgeschud, en daarvoor komt wat experiment in de plaats, zonder het mooie lied uit het oog te verliezen. De vergelijking met Radiohead is snel gemaakt, maar dat kan nooit een slechte ontwikkeling zijn. (Stef Mul)