DEAD POET SOCIETY

Fuzzy but catchy: het tweede album van Dead Poet Society begint eigenlijk zoals we van hun gewend zijn. Met een heerlijk stop-start riffje etaleert het kwartet uit Boston meteen hun zelfverzekerde geluid, ook al verhaalt een groot deel van FISSION over de zoektocht naar zingeving en identiteit – en alle te overkomen hobbels die bij ieders pad horen. De loodzware basgitaar van Nick Taylor voert veel van de nummers aan en daarom is de ruige muziek toch enorm groovy en dansbaar. De falsetto van zanger Jack Underkofler draagt verder bij aan het lekker weg luisterende geheel. Bovendien lijken de nummers wat minder op elkaar, een euvel waar de voorganger soms een beetje last van had. Met nummer zoals Uto, 81 Tonnes en KOET toont de band enorm te zijn gegroeid qua songwriting. Dead Poet Society is niet langer enkel een sterke Royal Blood kloon maar een volwassen band met een eigen smoel! (Stef Mul)