YIN YIN

“Lord, you got me strung out on Eastern Intrigue,” zong Todd Rundgren in 1975 met een goeie scheut cynisme. Waar hij zich destijds druk leek te maken over spiritueel gezever in het algemeen, maar ook de westerse toe-eigening van culturen uit wat ze destijds nog de Derde Wereld noemden, word ik gallisch van al die hedendaagse bands die een soort werelddisco simuleren. Men neme een willekeurige cultuur buiten de eigen continentsgrenzen, giet er een psychedelisch discosausje overheen en je speelt op Lowlands gegarandeerd de Lima plat. Moet je net Yin Yin hebben, hoor ik je denken. Klopt, en ik ergerde me soms scheel. Maar ik zat ook te wippen op mijn stoel, want aanstekelijk werken die ritmes wel. En geroerd raakte ik stiekem wel door de huilende synth, en de altijd schitterende shamisen op Komori Uta, evenals het keelgezang en de rollende groove van het daaropvolgende nummer. Het tweede deel van het album kent meer van dit soort diepere soundscapes, waarin de groep durft af te stappen van de dansvloer. En een band die een heel nummer wijdt aan de buitenaardse timing van de legendarische Y.M.O.-drummer Yukihiro Takahashi kan weinig fout doen. Yin Yin, you got me strung out on Eastern Intrigue... (Stef Mul)