WHISPERING SONS

Ah, het welbekende post-punk label. Een verzamelterm zo veelvuldig gebruikt voor alles wat een beetje elektronisch, een beetje hoekig, een beetje donker en een beetje ruig is, dat het steeds moeilijker is om het gemiddelde inspiratieloze DIY hobbybandje en de ware Joy Division reïncarnaties uit elkaar te houden. Maar bij Whispering Sons duurt het niet lang voordat je weet dat ze niet tot het kaf van het koren behoren. Eerst springt die diepe, lage croon van Fenne Kuppens in het gehoor, tegelijkertijd warm en ijzingwekkend. Herkenbaar voor de post-punk afficionado’s zijn het strakke doch gortdroge samenspel tussen drum en bas, maar voor de post-punk scepticus bevalt de manier waarop de gitaar daar bluesy en funky doorheen fladdert – en vooral een stuk minder afgeknepen dan voorheen. Het is misschien ook de meest duidelijk stap naar de wat lichtere toon die Whispering Sons aan wil slaan. Het doet allemaal een stuk minder dystopisch en industrieel (en zwaar) aan. Daar gaan misschien wat zieltjes bij verloren maar worden ook zieltjes bij gewonnen. (Stef Mul)