MCKENNA, DECLAN

Eén van mijn voornemens is om mijn muzikale vooroordelen van me af te schudden. Iedereen betrapt zichzelf er wel eens op een plaat af te schrijven, zonder deze daadwerkelijk een draai te geven. En ja hoor, al in het eerste nummer van het jaar moet ik – zwart-op-wit, met jullie allemaal als getuigen – terugkrabbelen van een vooringenomen mening! Bij deze dan ook mijn gemeende excuses aan het adres van Declan McKenna: al die tijd dacht ik dat je een popster in spé was, in het kielzog van de Harry Styles’en van deze wereld, vooral bedoeld voor aan de slaapkamermuren van jonge jongens en meiden. Maar in dit geval hebben luide en veel-streamende wateren ook diepe gronden. Vanaf de eerste hoekige gitaarlicks van WOBBLE en het verrukkelijke Elevator Hum klinkt het album ruimtelijk en atmosferisch. Waar zijn doorbraak hit op 16-jarige leeftijd (!) een protestnummer was – notabene tegen de FIFA... je moet wat als Tottenham Hotsput fan – klinkt dit album minder prekerig en overwegend upbeat. Dat zal ongetwijfeld de speeltijd op de radio ten goede komen, maar er schuilt veel meer achter Declan McKenna dan catchy refreintjes. (Stef Mul)