Mag The Smile nog een zijproject van Radiohead heten? Wederom wekken Thom Yorke en Jonny Greenwood met Tom Skinner (productie door Sam Petts-Davies) een album tot leven dat bijzonder goed in elkaar zit. Ze werken deze keer samen met het London Contemporary Orchestra, waarvoor serieus goede arrangementen zijn gemaakt. De ruimtelijkheid die ze creëren door middel van percussie, geluiden, het orkest en synthesizers maakt dat het album nooit teveel geluisterd kan worden. Het zorgt voor een dynamiek op het album waarbij je van klein en intiem naar groots en vrij en weer teruggaat. Na iedere keer luisteren kan je hier weer een laag ontdekken, daar een detail, of een instrument die je gemist had. Op het eerste nummer, het titelnummer, denk je het gevoel te hebben te weten waar het naartoe gaat. Het rustige begin op een akoestische gitaar gecombineerd met percussie lijkt bijna te suggereren dat het niet door twee muzikanten van Radiohead is gemaakt. Het kenmerkende melancholische en experimentele geluid komt gelukkig snel naar voren en de samenwerking met Skinner, die meer bekend staat als een jazzdrummer, past daar uitstekend bij. Dit album is hiermee een fantastische opvolger van hun eerste album, waarmee ze hun sound verder ontwikkelen. (Willem Sloet)