SEGALL, TY

Na het grotendeels akoestische Hello, Hi heeft Ty Segall voor zijn eerste, en ongetwijfeld niet laatste, release dit jaar weer een aantal leden van zijn Freedom Band opgetrommeld. Toch is de basis voor de meeste songs nog de akoestische gitaar, en lijkt hij een beetje weg te bewegen van zijn punkrock roots. Niet dat hij een stevig stukje progrock uit de weggaat, getuige Watcher, maar over het algemeen lijkt iemand als Frank Zappa een grotere inspiratiebron voor dit album. Veel tempowisselingen en zeer inventieve arrangementen, toch weet Segall de songs toegankelijk en fris te houden. De hoofdrol is altijd voor de gitaar, waarop hij steeds inventiever en vernieuwender te werk gaat. Alleen op het jazzy Denee is het opeens een toetsenpartij die de show steelt. Ty Segall was altijd al van alle markten thuis, de muzikale veelvraat weet echter weer te verrassen en levert weer een uitstekend album af. (Jurgen Vreugdenhil)