TAPIR!

Het moet gek lopen, wil Tapir! niet in de lijst met grootste verrassingen van het jaar eindigen. Hun unieke geluid, die ik het beste kan omschrijven als een soort kunstfolk, greep me namelijk onmiddellijk bij de lurven, om me na iedere luisterbeurt voldaan achter te laten, maar snakkend naar meer. Elke keer ontdek ik weer een nieuw zanglijntje die ergens ver weg op de achtergrond mee neuriet, gitaarspel dat inventief tegen elkaar in druist of een van de vele instrumenten die subtiel worden ingezet om deze in essentie bescheiden muziek toch grandeur mee te geven. In drie aktes creëert de band een wereld die tegelijkertijd intiem wordt beleefd, maar mythologisch is. Voor het zeskoppige wezen dat het is, worden er verrassenderwijs geen drums worden gebruikt buiten wat lichte percussie en een heerlijk oud drumcomputertje: precies één van die verrassende elementen, één van die perfect uitgedokterde tegenstellingen, die hun muziek mooi, meeslepend en ongeëvenaard fris doet voelen. (Stef Mul)