DANNY BROWN

Vanaf zijn debuut in 2008 raast (of raaskalt?) Danny Brown al als een bezetene voort. Op zijn zachtst gezegd excentriek, maar vaak regelrecht psychotisch, vuurt de rapper zijn teksten op je af over net zo rabiate beats. Het geeft zijn muziek een abstracte gelaagdheid – een beetje zoals Ol’ Dirty Bastards rapte als een stotterende saxofoonsolo. En zoals vaak bij abstracte kunst, is het een kwestie van love it or hate it. Maar niet langer! Op Quaranta klinkt mr. Brown verrassend terughoudend, sereen zelfs. Als wijs geworden man die met een gezonde dosis nostalgie terugblikt op de grillen en fratsen van een jonge hond. Het is zo’n verandering van toon, dat ik in eerste instantie zijn stem niet herkende. Maar deze zachte Danny Brown bevalt wel; een nummer als Bass Jam is pure schoonheid. De rapper lag nog nooit zo prettig in het gehoor en zo staat Quaranta haaks op zijn panische plaat met JPEGMAFIA, die zich een weg de Mania Top 30 in wurmde. Bij deze beweer ik dat deze plaat beter is... (Stef Mul)