HELADO NEGRO

Als mumblecore, een zeer naturelle DIY-filmstijl met minimale franje, een muzikaal stiefbroertje heeft, is het niet mumble rap maar Helado Negro (Roberto Carlos Lange). Het zou hem dan ook meteen de Noah Baumbach of Greta Gerwig van het genre maken, en niet in de eerste plaats omdat zijn lieve muzikale schetsen heerlijk in het gehoor liggen. Mumblepop? Allicht. Ook op Phasor is het weer smullen van de minimalistische en meditatieve liedjes, waarin het niet draait om pontificale sentimenten maar waar het gevoel zit in de kleinste details en veranderingen. Net als bij mumblecore. In het openingsnummer verstopt Lange al de eerste aanwijzingen. Hierin ontmoet Lupe Lopez, de mythische bouwster van Fender gitaarversterkers, Pauline Oliveiro, grondlegger van sonische meditaties: “zorg voor de kleinste details en heb de grootste impact. Maar het is niet alleen filosoferen wat de klok staat. Daarvoor zijn de ritmische songs te lekker en de zang te catchy. Op het Flores klinkt hij dan weer als de Spaanstalige incarnatie van Robert Wyatt. Helado Negro wordt echt alleen maar beter. (Stef Mul)