VACCINES, THE

The Vaccines dreunen gewoon door. Het vertrek van twee oprichters – in 2016 al drummer Pete Robertson en vorig jaar gitarist Freddie Cowan – en een rampzalige pandemie die de bandnaam toch een vies bijsmaakje heeft gegeven, kan ze niet tegenhouden. Ook het geluid lijkt er niet onder te lijden – of in ieder geval door te veranderen. Of dat na zes platen een positief ding is? Daar kan je over discussiëren. Het is wederom rollende rock die uit garages komt – maar in het geval van The Vaccines is het de garage van de Johan Cruijff Arena. Groots opgezette songs dus, met vooral refreinen die erom smeken luidkeels gezongen te worden. Het is ontegenzeggelijk een kwaliteit om telkens weer een catchy refrein neer te pennen. Wat ik persoonlijk ook kan waarderen, is dat de groep het aandurft nuance aan te brengen via de teksten. Zo komen thema’s als toxische masculiniteit en therapie aan bod. Is het genoeg om een zesde plaat te billijken? Iets met the eye en the beholder... (Stef Mul)