Charlie Watts was geen rockdrummer pur sang. Hij speelde op een bescheiden Gretsch drumkitje en had de handhouding van een ‘echte’ jazzdrummer. Meestal onberispelijk gekleed (‘a gentleman Stone’), paste hij ook niet echt bij de flamboyante stijl van Mick, Keith en Brian. Toch was hij de man die iconische intro’s als Honky Tonk Women, Satisfaction, Paint It Black en Brown Sugar de wereld in slingerde. Vanaf 1986 volgt hij, naast zijn werk bij de Rolling Stones, zijn jazzhart en maakt albums in verschillende bezettingen (kwartet, kwintet, tentet en orkest). Anthology laat in vogelvlucht horen wat voor jazzmuziek Watts graag wilde spelen. Voor de duidelijkheid: op Anthology hoor je géén spatje Stonesgeluid, maar wél muziek van een liefhebber van jazz, die ervan genoot als smaakvolle en inventieve drummer zijn grote liefde -jazz- te kunnen vertolken naast al dat rockgeweld in de ‘Greatest Rock ‘n’ Rollband in the world’. Een bijzondere herinnering en eerbetoon aan het -op twee na- laatste kleutertje op het originele Stoneshekje.
