SLOW SHOW, THE

Niemand vindt de muziek van The Slow Show gewoon ‘leuk’. Eerder stond in een recensie de omschrijving ‘pathospop voor tieners’. Ach, ieder zijn of haar mening. Feit is: er is of diepe irritatie, vooral om de kreunstem van zanger Rob Goodwin, of de albums voelen aan als balsem voor de ziel en vliegen als digitale broodjes over de virtuele toonbank. Nog een feit: op het nieuwe en vijfde album Subtle Love klinkt The Slow Show weer als… The Slow Show. Dat wil zeggen: zoete melodieën, koortjes en die uit duizenden herkenbare zuchtklanken van Goodwin. Inwisselbaar met de eerdere platen, wat lijkt op een nadeel, maar zo is het niet bedoeld. Want ook Subtle Love is net zo raak als de vier voorgangers en draaivoer voor de (zondag)morgen en de late (zaterdag)avond. En ach vooruit, leg ‘m de rest van de dag ook gewoon op de draaitafel, want het album is de moeite meer dan waard.