Recht uit het hart, gespeend van al te veel franjes, en transcedentaal dat het een aard heeft. De muziek van Arooj Aftab, de New Yorkse zangeres met Pakistaanse wortels, werd in 2021 op het schild gehesen toen ze een Grammy ontving voor haar wereldwijd bejubelde doorbraakalbum Vulture Prince. Ze wist er zowaar een hele nieuwe generatie luisteraars de liefde voor spirituele, oosterse freejazz á la Pharoah Sanders en John Coltrane mee bij te brengen. Love In Exile is een indrukwekkende, zij het wat atypische opvolger. Aftab ontmoette toetsenist Vijay Iyer en multi-instrumentalist Shahzad Ismaily immers al ver vóór ze furore maakte. Op de zes lange, geïmproviseerde nummers is ze het leeuwendeel bovendien niet eens hoorbaar. De soms behoorlijk sinistere klanken, afkomstig van een Fender Rhodes, Moog synth en basgitaar, scheppen een adembenemende, trage en verduisterde droomwereld waarin de zangeres slechts nu en dan – maar steeds precies op tijd - eens uit de struiken gekropen komt. Best te beluisteren in de 71 minuten voor zonsopkomst.
