SQUID

Twee jaar geleden kwam Bright Green Field uit, een plaat waarmee Squid zich wist te onderscheiden van een schijnbaar eindeloze en homogene waas aan postpunk acts. Aan het inmiddels bekende gerecht van gepraat, geschreeuw en gescheur, voegde Squid een vleugje ambient en mathrock toe. Een beetje alsof Sonic Youth, Godspeed You! Black Emperor en Foals een baby hadden gekregen, die opgevoed was door de leden van Can. Op O Monolith wordt meer ruimte gemaakt voor intiemere composities. Leadzanger en drummer Ollie vertelt bijwijlen haast zachte verhalen, die deze keer niet verdronken worden in gitaar- en synthesizergeweld. Er is nog steeds genoeg herrie, maar Squid laat ook een dynamiek zien, een verschil tussen luid en zacht, waar ze tot voorheen niks mee te maken wilde hebben. Squid brengt zonder twijfel een van de levendigste platen van dit jaar; daar doet z’n rotsige naam niks aan af.