DEPECHE MODE

Depeche Mode. Wat kun je schrijven over een band die decennia geleden al zo toonaangevend was en door de jaren tijdloos is gebleken? Natuurlijk: nu oprichter Andy Fletcher niet meer onder ons is, zal Depeche Mode niet meer hetzelfde zijn. Maar ondanks dat, is er veel hetzelfde als voorheen: het zeer herkenbare stemgeluid van Dave Gahan, de synthesizers all over the place en de elektronische ritmes. Bij het beluisteren van het album, gaan mijn gedachten vooral uit naar het laatste (bij leven) uitgebrachte album van David Bowie (met daarop het over zijn aanstaande dood gaande Lazarus). Het klinkt donker, duister en depressief – en als je dat nog niet van jezelf was, dan word je dat vanzelf tijdens het beluisteren van deze plaat over de dood. Maar holy mother of Jesus, wát een fabeltastisch album maakt deze band zomaar even! Dikke tip: check even de door Anton Corbijn gemaakte videoclip van Ghosts Again. Er zitten vast geen Enjoy the Silence of Personal Jesus achtige kneiters van hits tussen, maar kwalitatief wat mij betreft beter dan alle decennia lang gedraaide floorfillers bij elkaar! Depeche Mode: I Just Can’t Get Enough! (Jasper Koot)