WATERHOUSE, NICK

Wie houdt Nick Waterhouse nou voor de gek? Dit slaat op de verhalen in de songs op dit album, die Waterhouse vertelt met een flink ingekleurde blik over zijn directe fysieke omgeving. De blik van een kunstenaar. Dat gezegd hebbende, concentreer ik me op dat wat ik zelf waarneem; een zanger in topvorm, met een overheerlijke gitaarsound en -techniek. Mark Neill, bekend van producties voor de Black Keys, heeft het zesde album van Nick een speciaal sausje gegeven, dat het midden houdt tussen het geluid van Phil Spector en Roy Orbison. Je hoort rhythm and blues, garage-rock en radio-soul maar opnieuw geconfigureerd, nieuw vormgegeven zoals een kunstenaar kan scheppen uit het niets. In de muziek van Waterhouse is de tijd zowel nu als dan. Het verleden is het heden is de toekomst. Het geluid is klassiek en toch niet te classificeren. Nick Waterhouse slaat nieuwe gedurfde wegen in, maar doet dit zeer fraaie wijze. Ons houdt hij in ieder geval niet voor de gek, The Fooler is een overheerlijk album.