INCOGNITO

Weinig nieuws maar veel degelijks onder de zon bij het alweer vijftiende album van North Sea-favoriet Incognito, of het moet de veranderde technische aanpak zijn van minder samples en meer muzikanten. Daarnaast zijn de hitgevoeliger deuntjes binnen hun seventies-achtige jazzfunk met her en der een dito disco-saus vervangen door sterk organisch getinte nu-classic soul en is de hoekige funk is in softere banen geleid. Incognito drijft op z'n sterke instrumentalisten die de bandnaam eer aandoen: nodeloos lange solo's zijn uit den boze en alles staat in dienst van de song. Her en der wordt het gaspedaal licht ingetrapt en de dansbaarheid blijft met uitzondering van het openingsnummer beperkt tot zwoel heupgeschuifel. De muziek is op een sympathieke manier gelikt te noemen, of anders gezegd, een pittig alternatief voor wie het huidige r&b-aanbod te stroperig en voorspelbaar vindt.