ORBITAL

Optische Illusie; Einstein. Voer deze zoekterm maar eens in op het net.
Bij de gebroeders Hartnoll, al 30 jaar muzikaal onderweg, krijgt deze terminologie een politiek geladen anno nu update. De hernieuwde samenwerking tussen de twee, Brexit, Locked-down-Corona, de teloorgang, met name economisch, in het Engeland van nu wordt breed en expressief uitgemeten, gedemonstreerd op dit album. Orbital’s tiende. In hun keuze qua samenwerking, muzikale context en titels met thematiek is dit zonder meer hun meest uitgesproken album.De punk-ish rave-geest is nog helemaal niet uit de fles. In die zin al knap om zo voor de dag te komen na al die jaren. Wat ook opvalt is de samenwerking met andere artiesten op dit album; van de tien tracks wordt er bij acht nummers gekozen voor toevoeging door anderen.Dit geeft het album ook een ietwat andere, nieuwere kleur dan die wij doorgaans kennen van hen. Twee tracks zijn in feite nog uit de oude hoed; the New Abnormal en Requiem for the Pre-Apocalypse, welke op ‘n lichtvoetige toon drum&bass weer doet herleven. Variatie is troef,...in sfeer,complexe ritmes ( maar je wel bij de ‘les houdend’), melodie en contrapunt.
Altijd weer heerlijk bij hen; prachtige melodielijnen met even zo fraaie hemelse vocalen. Zinsbegoochelend, synoniem voor de eerste twee woorden van dit stukje. Wel een adequate term in deze.