KESTER, ROBIN

Om maar met de deur in huis te vallen; het debuutalbum van Robin Kester, waar reikhalzend naar werd uitgekeken, lost de hoog gespannen verwachtingen schijnbaar moeiteloos in. Waar ze op haar vorige EP (This Is Not A Democracy, 2020) al liet horen aanzienlijk meer in haar mars te hebben dan de aanvankelijk toch al niet misselijke indiefolk (Peel The Skin, 2018), is Honeycomb Shades onmiskenbaar weer een stap voorwaarts. Referenties en hoogtepunten te over; op Dead End lijkt de heerlijke beat zo uit de Radiohead-catalogus afkomstig, en Goodnight Argus mondt uit in een zalige outro die Deerhunter in herinnering roept. Een liedje als Cat 13 lijkt dan weer op de melancholische folk van weleer, zij het ditmaal geënt op zwoele synths. Knap dat Kester, met hulp van producer Marijn Dorleijn (Moss) en mastering door Joe Lambert (o.a. The National) zo’n coherent doch kwikzilverig geheel inclusief spanningsboog weet te presenteren. Één van de spannendste en meest ambigue indiepopplaten van het jaar tot dusver – inclusief de mooie titel.