OBITUARY

Het Amerikaanse Obituary zette met hun in 1989 verschenen debuut Slowly We Rot het subgenre death metal vol in het spotlicht. De combinatie van zware, vervormde gitaren, donker pulserende bas, stuwende (bas)drums en een zanger die de meest verschrikkelijke en angstaanjagende keelklanken voortbrengt, werd en wordt door Obituary gewoon heel treffend uitgevoerd. Dat was in 1989 het geval en dat is nog steeds zo. De elfde plaat Dying Of Everything is ramvast en muzikaal dan ook geen verrassing, gelukkig. Wat deze keer nadrukkelijk opvalt is de ondefinieerbare x-factor van Dying Of Everything. De hele plaat dwingen de lompe en voelbaar zware songs je constant tot meedeinen en vallen zij op door hun ijzersterke dna en de sublieme gitaarsolo's van Kenny Andrews. Dying Of Everything heeft een heel herkenbaar Obituary-waardezegel, maar is verder gewoon een moddervette en dikke death metal plaat. Misschien wel de beste plaat uit de 35-jarige carrière van de band. In ieder geval één van de beste.