DMA S

Die ene naam die je in iedere recensie van DMA’s tegenkomt, ontbreekt nu ook niet. Oasis dus. Met dank aan de muur van geluid en het Liam-stijltje van zanger Tommy O’Dell. Toch is de Australische band meer dan alleen een kloon van de branieschoppers uit Manchester. Ook op dit vierde album serveert het trio Britpop volgens het boekje, maar er staan genoeg sterke liedjes op om 44 minuten te blijven boeien. Olympia klinkt als een verloren gewaande hit van Manic Street Preachers, terwijl Dear Future alles in zich heeft om uit te groeien tot een heuse anthem. Waar het credo van DMA’s voorheen ‘niet lullen maar poetsen’ was, klinkt het nu wat subtieler allemaal en hier en daar wordt zelfs gebruik gemaakt van synths. Baanbrekend of vernieuwend is het allemaal niet, maar wel aanstekelijk en stiekem best verslavend. Behalve dan Something We’re Overcoming dat ontsierd wordt door een foute eurobeat. Maar goed, ook Oasis kleunde wel eens mis. (Peter van der Wijst)