DEUS

Het voelt niet als tien jaar, maar het is het toch echt: de tijd die verstreek sinds het vorige studioalbum van dEUS. Niet dat we ze niet gezien hebben hè – vier jaar terug vierden ze het 20-jarig jubileum van The Ideal Crash met een geweldige concertreeks. Optredens met de belofte van nieuwe songs waren vervolgens gepland, maar werden verplaatst en afgezegd vanwege de pandemie. Gitarist Mauro Pawlowski vertrok en kwam – gelukkig! – weer terug. Dan is het uiteindelijk heel tof dat die nieuwe plaat er echt is. Tot stand gekomen in ‘korte, geconcentreerde en explosieve jams’ – de creativiteit moest er kennelijk uit – hoor je het gelijk bij het titelnummer: het is dEUS menens! Wat er volgens How To Replace It precies vervangen moet worden (liefde? leeftijd? de 21e eeuw?) blijft in het midden, maar Tom Barmans sprechgesang klinkt grimmig en vastberaden en het nummer eindigt met een ouderwetse uitbarsting (Theme From Turnpike, weet je nog?). De luisteraar wordt bij de volgende twee nummers weinig rust gegund. Pas bij 1989 gaat de storm wat liggen, Faux Bamboo en Dream Is A Giver klinken daarna als prima eighties-nummers. Op Simple Pleasures, Never Get You High en Cadillac staan de elektronica op de voorgrond – en Barmans activiteiten bij Taxiwars werken kennelijk ook bij dEUS door. De plaat sluit af met de melancholieke ballad Love Breaks Down en Le Blues Polaire – een chanson a la dEUS. Niet dat ze ooit weg waren hè, maar het is tof om dEUS weer in actie te horen!