GOLDEN DREGS

De gevolgen van de lockdown werken nog wel even door bij de meeste mensen, en zeker bij degene die nu hun muziek uitbrengen die tijdens die periode gesmeed is. Benjamin Woods, de man die onder de noemer Golden Dregs nu zijn derde album uitbrengt is zeker zo iemand. Zichzelf af en toe profilerend als karaoke-crooner, vond hij zichzelf tijdens de pandemie als manusje van alles op een bouwplaats in een treurig dorp op het Engelse platteland. Daar schreef hij materiaal wat niet zou misstaan op een aftandse piano, ergens achterin de plaatselijke kroeg van datzelfde dorp, troost biedend aan het uitzichtloze bestaan. Tel daarbij zijn stem op, die ergens hangt tussen de oude Leonard Cohen en Bonnie “Prince” Billy, en het lijkt misschien op een diepdroef album, maar dat dekt de lading zeker niet. Prachtige composities en zeer sfeervolle productie geven juist de broodnodige energie, zonder dat het tempo ook maar ergens versnelt. Een prachtig album voor de late avond, waar je ondanks de zware teneur lichtvoetiger uitkomt dan je er in bent gegaan.