DEWOLFF

‘Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg’. Dit management-motto kan zo op een tegeltje natuurlijk, maar voor DeWolff lijkt het een manier van werken. De afgelopen jaren namen ze een plaat onderweg op toernee op (Tascam Tapes), deden ze een optreden met het Metropole Orkest in Carré en maakten ze met Wolffpack een lockdown-project vanuit hun studio in Utrecht. En voor hun nieuwste deden ze het dus wéér anders, trokken ze met een heel gezelschap – inclusief blazers en zangeressen, elf man sterk – naar een afgelegen studio in Frankrijk. Daar namen ze op de ouderwetse manier in een week of wat deze plaat live in de studio op. Het resultaat is even indrukwekkend, onderhoudend als afwisselend. Het speelplezier en de ruwe energie die hun liveoptredens zo’n belevenis maken, hoor je terug. En uiteraard zijn de twaalf nummers heel dik in orde. Van stuwende rock (Nighttrain, Counterfeit Love) en soul van de vrolijke (Heart Stopping Kinda Show) of dramatische soort (Gilded, Queen Of Space And Time) via pure blues (Mr Garbage Man) naar bluesy (Jacky Go To Sleep) en dampende southern rock (Message For My Baby, Wontcha Wontcha), het gaat ze allemaal even makkelijk af. De achtergrondzang geeft een en ander bovendien een flinke peut gospel erbij. Het komt uiteindelijk allemaal – letterlijk – bij elkaar op het zestien minuten durende Rosita. Het maakt deze plaat een voorlopig hoogtepunt in de loopbaan van DeWolff, de psychedelische hardrocktieners die uitgroeiden tot de meest veelzijdige rootsy rockband van ons land.