SMASHING PUMPKINS

3 CD

Atum is de naam van een Griekse god en de titel van het lijvigste project van The Smashing Pumpkins tot nog toe. Het bestaat uit drie delen van elf songs. Velen kennen het al. Er is al veel zure kritiek op van pers en publiek. Billy Corgan en zijn band hebben Atum namelijk al gestreamd. De oordelen waren al gevormd vóórdat deze rockopera ons in fysieke vorm bereikte. Volgens de voorman zelf ligt Atum in het verlengde van andere veel minder betwiste meesterwerken als Mellon Collie And The Infinite Sadness uit 1995 en Machina/The Machines Of God uit 2000, die inderdaad ook beide voor rockopera’s kunnen doorgaan maar die niet eerder zijn geduid als afzonderlijke delen van een groter geheel. Hoe de drie albums zich verhaaltechnisch tot elkaar verhouden? Geen idee. Duidelijk is wel dat ze alle drie heel erg over Billy Corgan gaan. Atum laat zich mede om die reden niet volledig beluisteren als een plaat van een band. Wat trouwens ook heeft te maken met het feit dat Billy Corgan heel veel instrumenten zelf bespeelt en de drums vaak elektronisch zijn. Ook gebruikten The Smashing Pumpkins niet eerder zo veel synthesizers. In de kritiek die al eerder is losgebarsten, wordt dat als grootste bezwaar naar voren gebracht. Waar is dat fantastische punk/metal/grunge bandje gebleven dat met Corgan voorop feilloos verklankte hoe we ons voelden? De fans willen terug naar 1995, naar het gevoel dat Mellon etc. hen bezorgde. Dat is een mission impossible en daarom een onrechtvaardige eis. Atum is muziek uit 2023 en verdient complimenten, jubel zelfs, net als Mellon etc. omdat er weer een ontzagwekkende hoeveelheid fraaie liedjes op staat die het zowel goed doen op de radio als op reusachtige festivalterreinen. Billy Corgan heeft nog niet eerder zo veel variatie in zijn zang weten te krijgen, elk nummer lijkt een nieuw onvoorspelbaar avontuur. Kortom, op Atum heeft Billy Corgan zijn muze teruggevonden.