FLEUR

Noem het toeval of de voorzienigheid, maar net nadat zangeres Fleur zich solo en als bandlid van The Colour Collection zich op de Franse jaren zestig stortte met haar debuut uit 2020 besloten twee andere landgenoten naar Parijs te gaan om diezelfde liefde onder de aandacht van tout Holland te brengen. Een mooie opsteker, die ze kwalitatief niet nodig had, want ook dit tweede album bewijst dat Fleur niet slechts een muzikale toerist is. Niet voor de hand liggende springerige pop in een Frans jasje, maar juist hele spannende muziek waarin de Franse ziel fraai gevangen wordt. Zoals haar voorbeelden Francoise Hardy en Sylvie Vartan ook dankbaar gebruik maakten van de Amerikaanse soul en West Coast invloeden, met hier en daar een vleugje psychedelica, kent een nummer als Chanson D’Automne ook net dat vleugje mystiek wat het tot een prachtig spannend geheel maakt. L’Adieu tapt meer uit het Motown vaatje, waarmee het ook een feest mag worden. Het wordt er eigenlijk te koud voor, maar wie van deze LP geen zin krijgt om in een cabrio over de oude Route Soleil door het ene na het andere dorpje te toeren moet even checken of de hartslag nog aanwezig is. Geweldige muziek uit de sixties, maar FLEUR is van nu en ze staat in volle bloei.