JARRE, JEAN-MICHEL

Onze Franse vriend Jean Michel André Jarre heeft iets met de term ‘Oxy’. Niet zo vreemd want zijn doorbraak – en beste plaat – was Oxygene uit 1978. Een snelle telling geeft nog zes releases met Oxy erin, en dan zijn er nog een paar variaties. Zoals nu Oxymore. Maar deze plaat heeft weinig verwantschap meer met de melodieuze elektronische muziek uit het begin van Jarre’s carrière. Jean Michel is immers al zeker een decennium de dansvloer aan het verkennen, met zware ritmes en stamperij. Zo ook Oxymore, alhoewel de elf tracks niet allemaal rechttoe rechtaan housekrakers zijn, er zitten wel degelijk ietwat vervreemdende stukken in. De subtitel van deze cd, Hommage to Pierre Henry, geeft de clou: Henry was een Franse componist en pionier van musique concrète, een muziekvorm die in composities opgenomen geluiden als ruw materiaal gebruikt. Zoals u begrijpt, levert dit niet direct een makkelijk luisterbaar geheel op maar wel degelijk een intrigerende plaat. Jarre blijft zich vernieuwen en dat is knap