JAY-Z

Je moet haast wel een hart van steen hebben, wil je geen sympathie voelen voor Jay-Z. En enorm jaloers zijn, wil je geen respect hebben voor het imperium dat hij eigenhandig in nauwelijks acht jaar heeft opgebouwd. Dat laatste is waarschijnlijk het geval met Nas, die er alles aan heeft gedaan om zijn ongenoegen over Jay-Z te uiten. Onbegrijpelijk. Want wie kan deze wapenfeiten naast zich neer leggen: Shawn Carter heeft in de afgelopen jaren negen albums uitgebracht (plus een Unplugged en de collabo met R Kelly) en ging in die periode niet minder dan twintig miljoen (!) keer over de toonbank. Nog voor zijn debuut Reasonable Doubt (1996) richtte hij Roc-A-Fella Records op, waarop al zijn albums uitkwamen. Roc-A-Fella groeide uit tot een imperium waar je U tegen zegt: naast de muziek, kwam er ook Roc-A-Fella Wear en Rock-A-Fella Films. Zijn invloed op het hiphop-genre is enorm geweest, en behoeft geen betoog. En juist nu kondigt Jay-Z aan dat hij er mee ophoudt. The Black Album is zijn laatste plaat, beweert hij stellig, volgend jaar gevolgd door het autobiografische The Black Book. Het waarom blijft een raadsel, maar zeker is dat wanneer hij echt stopt, Jay-Z zijn fans met The Black Album een meer dan waardig afscheid gunt. Een persoonlijke plaat, met uitgekiende samples, topproducers (Eminem, Rick Rubin, The Neptunes, Timbaland, etcetera) en een Jay-Z op zijn best. Het hoofdstuk Jay-Z is lang en indrukwekkend. En het is moeilijk te bevatten dat er nu definitief een punt achter komt.