Recensie
De Antwerpse formatie Dans Dans verblijdt de muziekhebber inmiddels al een decennium met heerlijk ondubbelzinnige jazz-rock. Na het onvolprezen album Zink uit 2021 komt de formatie nu met een nieuw album.
Hun muziek is absoluut onmogelijk om in één hokje te plaatsen. Instrumentaal, atmosferisch, meeslepend, geraffineerd en wild. De band, met ras muzikanten in de gelederen, staat met één been in de rock en met het andere in de (garage)jazz. Ook enige punk attitude kan met gemak aan onze Zuiderburen worden toegeschreven. De song Coyote van hun nieuwe album, hun zesde alweer, is zo’n heerlijke punk-pastiche. Hun nieuwe materiaal heeft een rauw onaf randje dat samen met de sfeervolle filmische elektrische improvisaties ook omschreven zou kunnen worden als psychedelische blues.
Volgens velen is Dans Dans één van de meest intrigerende bands uit België en verre omstreken is. Een liveband pur sang, waarvan de albums slechts momenten zijn die zijn vastgelegd in de tijd. De muzikanten van het Vlaamse trio hebben hun strepen inmiddels ruimschoots verdiend. Gitarist Bert Dockx is de frontrunner van zijn eigen soloproject Flying Horseman en Fred Lyenn speelt bas in de liveband van, de in februari dit jaar overleden, Mark Lanegan. Drummer Steven Cassiers heeft bijdragen geleverd aan het werk van Dez Mona en DAAU. De achtergrond van het drietal verklaard daarmee ook enigszins het huidige groepsgeluid van de band.
Hoogtepunten noemen van dit album is ondoenlijk.
De plaat wordt afgesloten met de compositie Schaduw. Dit is meer dan vier minuten genieten van een drum groove waar zalig overheen wordt gemusiceerd.
Ga zelf luisteren en laat je oren je overtuigen, of ga Dans Dans live bewonderen in Lantaren-Venster in oktober van dit jaar. (Jeroen van der Vring)
Hun muziek is absoluut onmogelijk om in één hokje te plaatsen. Instrumentaal, atmosferisch, meeslepend, geraffineerd en wild. De band, met ras muzikanten in de gelederen, staat met één been in de rock en met het andere in de (garage)jazz. Ook enige punk attitude kan met gemak aan onze Zuiderburen worden toegeschreven. De song Coyote van hun nieuwe album, hun zesde alweer, is zo’n heerlijke punk-pastiche. Hun nieuwe materiaal heeft een rauw onaf randje dat samen met de sfeervolle filmische elektrische improvisaties ook omschreven zou kunnen worden als psychedelische blues.
Volgens velen is Dans Dans één van de meest intrigerende bands uit België en verre omstreken is. Een liveband pur sang, waarvan de albums slechts momenten zijn die zijn vastgelegd in de tijd. De muzikanten van het Vlaamse trio hebben hun strepen inmiddels ruimschoots verdiend. Gitarist Bert Dockx is de frontrunner van zijn eigen soloproject Flying Horseman en Fred Lyenn speelt bas in de liveband van, de in februari dit jaar overleden, Mark Lanegan. Drummer Steven Cassiers heeft bijdragen geleverd aan het werk van Dez Mona en DAAU. De achtergrond van het drietal verklaard daarmee ook enigszins het huidige groepsgeluid van de band.
Hoogtepunten noemen van dit album is ondoenlijk.
De plaat wordt afgesloten met de compositie Schaduw. Dit is meer dan vier minuten genieten van een drum groove waar zalig overheen wordt gemusiceerd.
Ga zelf luisteren en laat je oren je overtuigen, of ga Dans Dans live bewonderen in Lantaren-Venster in oktober van dit jaar. (Jeroen van der Vring)
