LONELY ROBOT

In een eerdere recensie heb ik John Mitchell, de alleskunner - en enige muzikant (naast Craig Blundell op drums na) - van Lonely Robot vergeleken met multi-instrumentalist Todd Rundgren. Dat was niet helemaal bezijden de waarheid maar een beter vergelijking is toch Neal Morse. Net als deze proggod verschijnt Mitchell in heel veel bands en houdt hij er daarnaast nog een bloeiende solocarrière op na. Die de laatste jaren vooral vorm kreeg in Lonely Robot. Na de trilogie Please Come Home, The Big Dream en Under Stars werd het even stil in Huize Mitchell maar dat was duidelijk de schijn die weer eens bedroog. Want de coronaperiode werd gebruikt door vriend John om de vierde Lonely Robot plaat in elkaar te fabrieken, met als resultaat tien smaakvolle songs op A Model Life. Het sterkste punt van Mitchell is zijn ietwat gruizig schorre stem die veel karakter in de nummers legt. Dat is ook wel nodig want niet alle composities zijn even sterk. Maar daar waar dat wel het geval is, heb je gelijk een meeslepend stukje muziek te pakken. Tel daarbij dat Mitchell de moeilijke jaren die hij persoonlijk doorging de afgelopen tijd mooi in zijn teksten heeft verwerkt en je hebt best een emotioneel plaatje in handen.