Bijna tien jaar geleden rapte een jonge Kendrick Lamar "If I mentioned all of my skeletons, would you jump in the seat?". Nu opent hij die kast. Introspectief, rauw en de schijnwerpers gericht op zijn eigen onzekerheden en overtuigingen. "Hid my emotions, never expressed myself" rapt hij op Father Time. Hij is in therapie gegaan en zo is het album ook gestructureerd. Het verwerken van zijn trauma's, herstel en de kracht vinden om zich kwetsbaar op te stellen. Hij deelt alles over de meest melancholische en intiemste beats uit zijn carrière. Die nieuwgevonden openheid en zelfreflectie zijn soms ook oncomfortabel. Op We Cry Together ruziet hij er doordat hij is vreemdgegaan met zijn geliefde flink op los. Het doet denken aan een natuurlijke tegenhanger van Eminem's Kim. Op het voorlaatste nummer Mother I Sober sluit hij met Beth Gibbons (Portishead) zijn therapie af. "As I set free all you abusers, this is transformation", schreeuwt hij in de climax van het laatste couplet uit. Hij bevrijdt niet alleen zichzelf, maar ook zijn geliefden en naasten door zichzelf te vergeven. De Pullitzer Prize-winnaar wil laten zien dat hij geen autoriteit of moreel kompas is, maar gewoon een mens met zijn eigen demonen.
