De jongeman uit de subtitel van Mozarts pianoconcerto nummer 9, KV 271, uit 1777 meldt zich verrassend snel nadat het stuk is begonnen met de nodige bravoure op het klavier, en houdt die in dit spektakelstuk ook verder vast. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen, maar de manier waarop orkest en solist een eenheid vormen was destijds revolutionair. Die vernieuwingsgeest wekken fortepianist Kristian Bezuidenhout en het Freiburger Barokorchester overtuigend en sprankelend weer tot leven. Het allegro is bijna puberaal van jachtig ongeduld, het andantino heerlijk smachtend, het rondeau presto, maar zeker niet afgeraffeld, want in alles behoudt Bezuidenhout het overzicht en klanktransparantie. Nummer 18, KV 456, uit 1784 klinkt meteen een stuk volwassener. De jongeman is een maestro geworden, met al een onnoemelijke hoeveelheid meesterwerken op zijn naam, en laat ons even horen hoe je zoiets doet. Maar ook nu weer gebruikt hij zijn genie om letterlijk ongehoorde paden in te slaan.
