MACHINE HEAD

De laatste jaren is het Machine Head niet voor de wind gegaan. Opstappende bandleden, de Corona crisis, en de redelijk dramatisch ontvangen voorganger Catharsis. De band heeft dus iets te bewijzen en terug te winnen en doet dit middels dit tiende album zeer behoorlijk. Het album opent furieus middels het tien minuten durende epos Slaughter The Martyr. Een nummer wat direct doet terugdenken aan prijsalbum The Blackening. Zo zijn er meer referenties en vergelijkingen te trekken met voorgaande albums uit het inmiddels omvangrijke oeuvre. Snoeiharde nummers (Choke On The Ashes Of Your Hate, Become The Firestorm) doen denken aan het debuut. Meer epische nummers zoals My Hands Are Empty verwijzen dan weer naar latere albums. Al met al is het een goede mix tussen de succesvolle periodes uit het verleden. De band revancheert zich met verve en kan met een gerust hart kijken naar de toekomst als het deze lijn voortzet. (Emiel Schuurman)