BOWNESS, TIM

Met Butterfly Mind isTim Bowness, die veertig jaar geleden begon met van muziek zijn werk te maken, aan zijn zevende soloalbum toe. Op naam van de wat bleek ogende Brit staan verder albums met No Man, een samenwerkingsproject met Steven Wilson, die zich trouwens ook met de mastering van de mix van Butterfly Mind heeft bedoeld. Butterfly Mind klinkt vertrouwd. Zo als Tim Bowness hier klinkt, klinkt hij al jaren. En dat is goed nieuws. Het is de hoogste tijd dat zijn fraaie, stemmige liedjes een wat breder publiek bereiken. Maar zijn label Inside Out Music is het progrocklabel bij uitstek en dat is nu eenmaal een stijl voor een specifieke doelgroep. Dat geldt nog meer voor het label artrock dat hij vaak opgeplakt krijgt, ook weer in het begeleidende persbericht. Maar de drempelvrees verdwijnt wellicht met de constatering dat Tim Bowness op Butterfly Mind niet eerder zo zwierig klonk. Zijn mooie, zeer kenmerkende maar wat gekwelde stemgeluid, blijft (gelukkig zeer bepalend maar ook tekstueel is er wat minder kommer en kwel dan gemiddeld, al komen er ook dit keer geen rolfluiten aan te pas. Tim Bowness doet deze keer meer dan ooit tevoren denken aan Peter Gabriel (vooral op het langgerekte Dark Nevada Dream), David Sylvian (door het ruimtelijke geluid en de stiltes die soms vallen) en qua sfeer aan Peter Hammill (die trouwens meedoet).