Dit is een lastige recensie. Waarom? Het is toch geweldig dat een oude rot als Morrison, nadat hij zich de laatste jaren gemakshalve beperkte tot het zingen van oude jazz en standards, nu alweer een tweede album vol met nieuw materiaal uitbrengt? En dat ook nog eens op muzikaal hoog niveau? Allemaal waar! Maar er is een kloof ontstaan tussen Van’s muziek en zijn persoonlijkheid. Muzikaal staat deze plaat als een huis, laat daar geen misverstand over bestaan, Van is in bloedvorm, de arrangementen zijn prachtig en het speelplezier spat werkelijk de groeven uit. Maar tekstueel slaat de man volledig door, met bittere liedjes over de lockdown, samenzweringscomplotten en de incompetentie van de politiek die het vooral op hem gemunt had, om hem het optreden te belemmeren. We worden allemaal gehersenspoeld en Bill Gates deugt ook niet. Maar ja, het klinkt allemaal wel verdomd goed, sterker nog, Van’s stem klinkt zo goed als in zijn beste dagen.
