CLASH, THE

Combat Rock is het laatste album van The Clash in de bezetting met Topper Headon en Mick Jones en verscheen niet zonder slag of stoot in 1982. Na de albums London Calling en Sandinista! – beide creatieve hoogtepunten die de platenmaatschappij echter tot wanhoop bracht. Voor een opvolger stond er veel op het spel, want de band stond op doorbreken in de VS. Tussen twee tournees in verkaste de band naar The People’s Hall, een kraakpand waar de band repeteerde en opnames maakte met de Rolling Stones Mobile. Mick Jones was de enige die zich bekommerde om de opnames en ging zich volledig te buiten in het mixen van deze. Resultaat was een dubbelalbum dat een legendarische status kreeg als bootleg onder de titel Rat Patrol From Ford Bragg. Topper Headon was inmiddels een probleem wegens heroïneverslaving, Joe Strummer en Paul Simenon haalden de oude en controversiële manager Bernie Rhodes weer terug en ze wezen de mixen van Jones af. Glyn Johns werd aangetrokken om van de tapes een commercieel product te makken dat het uiteindelijke album werd. Een groot deel van de oorspronkelijke mixen van Jones is nu op een tweede schijf gezet op deze nieuwe versie van Combat Rock. Het geeft een inkijk in wat het album had kunnen worden. De unieke mix van stijlen die op Sandinista! te horen was krijgt op The People’s Hall een nog extremer vervolg met nog meer invloeden uit de funk, hiphop en wereldmuziek. Het had zo mooi kunnen zijn, maar het bleek uiteindelijk de zwanenzang van deze unieke band.