RAMMSTEIN

Na drie jaar klappen ze er weer in: Armee Der Tristen zet de toon met geweldige 80’s synths. Waar de sound ten tijde van Mutter (2001) al voller en warmer werd – met name door toenemend gebruik van orkestraties – zijn de dance sounds weer meer terug. En is ook het geknepen gitaargeluid vaker te horen. Wellicht een wat technische analyse, maar het heeft een aardige invloed op hoe je de plaat als geheel beleeft. Het zorgt ervoor dat een track als Gifig extra opvalt, net als de smaakvolle semi-ballad Lügen - het soort nummers dat de band uitermate goed in de vingers heeft. En waar het weer eens randjes van zijn sound opzoekt. Zo beschrijft Lüge de beklemming en het gelieg van de moderne man in wat een typische teutonische ballad lijkt te worden, maar ontwaart in een smaakvol met autotune doorspekte waanzin. Dat Zick Zack dan wel weer erg bekend klinkt – in alles! – zullen we maar zien als stijldefinitie. En tja, dan een titel als Dicke Titte: schlager-intro, een typische dubbel gelaagde Lindemann-tekst, perfect passende stamp-riff… Het benadrukt maar weer eens dat de band een echt album heeft gemaakt, geen singles-collectie. En of met hekkensluiter Adieu voor goed het doek valt, zullen we moeten afwachten.