CHATHAM COUNTY LINE

Verandering van spijs doet eten, is motto dat zorgde dat producer Chris Stamey werd ingeruild voor Brian Paulson. Bij het maken van hun derde album werd qua geluid het evenaren van hun live-optredens nagestreefd. Minder perfectie, meer intensiteit. Gezegd mag worden dat het selecte aantal optredens wat men gaf in ons land, de bezoekers een paar legendarische avonden schonk. Tot dusver onmogelijk om met cd-werk te overtreffen. Ook Speed Of The Whippoorwill, zal daar geen verandering aan brengen. Het album lijkt op het eerste gehoor zelfs een beetje tam. Het songmateriaal is juist een tandje meer up-tempo dan zijn gepassioneerde voorganger Route 23. Hadden ze het dan toch aan Stamey over moeten laten? Het doet er niet toe, luid en herhaaldelijk afspelen van deze schijf is het devies en uiteindelijk komt dan alles vanzelf goed. Als muzikanten zijn de mannen van de Chatham County Line, behalve kundig, zeer gedreven en levendig in hun spel. De sympathiek ogende bebaarde frontman Dave Wilson schreef weer een aantal standards die niet zouden misstaan als nieuwe bluegrass-klassiekers. Bijvooerbeeld titelsong Speed Of The Whippoorwill, het mooi verhalende They Were Just Children, of Lonesome In Caroline, waar de wanhoop bijna letterlijk van afspat. Zo mooi worden ze zelden nog gemaakt in dit genre. Daarom lijkt het me terecht, dat we ons niet enkel en alleen laten inpalmen tijdens hun concerten, maar dat we ons ook gewoon overgeven aan deze steeds mooier uitgroeiende cd.